de laatste loodjes
Door: Wil
21 Oktober 2007 | Mexico, Mexico-stad
Met het einde van de reis in zicht vraag ik me af,wat ik gezien heb en niet beschreven of gefotografeerd.
Ik denk toch vooral de armoede.Het is te confronterend om in San Jose een mismaakte jongen met een nepgitaartje z´n kostje bijeen te zien scharrelen en daar dan een foto van te maken.Of oude bedelaars die ledematen missen(in veel van deze landen was burgeroorlog). Dappere indiaanse meisjes vanaf een jaar of 6 die de hele dag en avond rondzeulen om hun spulletjes aan de man te brengen en honderde keren "nee,dank je " te horen krijgen. Bij het zien van zo´n kind denk je aan onze kinderen die bulken van het speelgoed. Oude vrouwen met een vuilnisbak op wieltjes die de straat vegen en tot de laatste peuk gaan(alleen in het toeristisch centrum). Waterverkopers met een oranje melkbus in een kleine handkar, de eindeloze reeks ijscokar-achtige vehicles op en naast de stoep met etenswaar, de was die in de rivier gedaan wordt, soms in een groenig poeltje of in het meer bij Ometepe. De geur van vlees in de markthallen....
Maar ook grote indruk hebben de koloniale steden gemaakt. De spanjaarden zagen er scherp op toe dat de hele stad haaks gebouwd werd, alle straten parallel en gekruist, met echt prachtige huizen: vierkant, met een grote dakoverstek, zodat je in de regen bijna droog over straat kan, en bij hitte ,in de schaduw. Om twee patio´s, zodat iedere kamer daar op uit komt. Je woont om je eigen tuin. Veel hotels hebben die stijl en er gaat altijd rust en voornaamheid van uit(ook als het gebouw zwaar op z´n retour is). De muren aan de straatkant zijn geschilderd in alle denkbare kleuren. Op straat is geen boom te zien, maar het ziet er heel vrolijk uit. De indianen woonden en wonen anders; soms in bamboehutten met een riet dak, soms wat meer geavanceerd in houten of stenen huizen met een zinken dak. Als je vanuit een bus naar binnen gluurt, zie je wat hangmatten,soms schommelstoelen en een t.v.
En dan het klimaat; sinds Costa Rica in de tropen in de regentijd. De allermooiste hotels zijn of gister geschilderd of de eerste schimmelplekken beginnen te komen. Veel muurstucwerk bladdert. Wat s´ochtends een krant is ,is s´avonds een dweil. Ik bewaar mijn boek,(een ouwetje van Doris Lessing)in plastic om het te kunnen uitlezen. We zijn eigenlijk altijd nat, òf van zweet óf van regen. Wat vergt dit kustklimaat ontzettend veel onderhoud van een stad, een land.
En dan het dragen: Indianenvrouwen met hun kind op de rug, soms aan de voorkant al zogend, mestiezenvrouwen met het kind op de arm, verkopers met de hele handel over de schouder en het échte dragen (van bv zakken cement of zo) gebeurt middels een band over het voorhoofd die doorloopt tot onder de vracht. Zo zag ik een man met naast hem een jongetje dat een kleine zak droeg. Op een Maya-site gezeten, bedenk je dat ook al die tonnen steen zijn aangedragen. Ze kenden het wiel wel (er is speelgoed gevonden met wieltjes) maar gebruikten het niet als wij, het was een heilige vorm. Ook kenden ze geen paarden, lama´s of olifanten, en met een jaguar kwam je toen niet ver.
De verwarring.
De landbouwgrondjes in de bergen, ik durf er niet te staan, haast verticaal, tot boven aan toe; mais, mais en nog eens mais. Na de oogst wordt de stengel geknakt en de fik er in gejaagd. "Wij" weten hoe slecht dat alles is(Al Gore heeft zojuist de Nobelprijs gekregen), maar wie weet voor deze mensen wat beters? Er wordt gesproken over een weg door "ons" oerwoud, via Mirador naar Mexico. Dat betekent vernieling van dit grote aaneengesloten gebied, en er is ook oppositie...,maar moeten "zij" natuurgebieden in stand houden terwijl wij op een heel ander niveau leven. In Nicaragua en in Guatemala zagen we een enorme pepsicola-fabriek-ruïne, het zag er niet uit, maar kennelijk is het neerhalen niet de verantwoordelijkheid van Pepsi. Net zo min als alle plastic aan de kant van de weg. Ik denk niet dat hier veel vuilverbranding is en het wordt gewoon ergens gedumpt. Wim en ik vervuilen ook,we zijn niet komen zwemmen en reizen hier per bus.Toch is toerisme een grote bron van inkomsten.
De mensen zijn ontzettend vriendelijk en altijd in voor grapjes. Je leest en hoort over criminaliteit maar wij hebben het tot zover gelukkig niet ontmoet.
Wat te denken van een kerkplein vol met plastic vlaggetjes: "Lang leve de maagd van Merced", of een processie(tje) vooraf gegaan door een man met knallende rotjes, bloemboeketten dragende vrouwen en een plateau met daarop Jezus op een ezeltje. Het doet bijna aan spelen met een pop denken: verkleden, wegdragen en weer verkleden...
De Maya´s en Azteken trokken de harten uit hun slachtoffers (letterlijk) en ik hoor in ieder liedje (en we horen hier wat muziek) een spaanstalige Andre Hazes of Zangeres zonder naam het woord Corazon (hart) herhalen en herhalen..
Het reizen: lange afstanden, 8,10,12 en zelfs 15 uur in langeafstandsbussen. Tickets vooraf kopen, bagage afgeven, instijgen, gereserveerde plek zoeken en dan rijden. Airco aan d.w.z. ijzig koud, t.v. aan d.w.z. een schietfilm direct gevolgd door nog één en nog één en... en dan, doorkneed in de techniek van
het "afmaken" kijk je door het getinte vensterglas naar een heet somber cactus berglandschap.
En om de verwarring compleet te maken: WIM! Die ging op reis om los te zijn van computer, tv, en de hele westerse bubs. Website-onzin!, mail-uit den boze! Hij ging schrijven. Tot en met Paaseiland is dat gelukt, al hielp hij mij met m´n website en foto´s. Daarna heeft hij, als er een t.v. was, steevast gezocht naar voetbal, schreef hij lange stukken op de (mijn) website en rende hij naar internetcafe´s om de reacties te lezen of de bridgecompetitie te volgen. En ikzelf zit soms lang achtereen een zak-yatzee-spelletje te doen.
Het is (alleen nog Mexico-City) tijd!
Ik denk toch vooral de armoede.Het is te confronterend om in San Jose een mismaakte jongen met een nepgitaartje z´n kostje bijeen te zien scharrelen en daar dan een foto van te maken.Of oude bedelaars die ledematen missen(in veel van deze landen was burgeroorlog). Dappere indiaanse meisjes vanaf een jaar of 6 die de hele dag en avond rondzeulen om hun spulletjes aan de man te brengen en honderde keren "nee,dank je " te horen krijgen. Bij het zien van zo´n kind denk je aan onze kinderen die bulken van het speelgoed. Oude vrouwen met een vuilnisbak op wieltjes die de straat vegen en tot de laatste peuk gaan(alleen in het toeristisch centrum). Waterverkopers met een oranje melkbus in een kleine handkar, de eindeloze reeks ijscokar-achtige vehicles op en naast de stoep met etenswaar, de was die in de rivier gedaan wordt, soms in een groenig poeltje of in het meer bij Ometepe. De geur van vlees in de markthallen....
Maar ook grote indruk hebben de koloniale steden gemaakt. De spanjaarden zagen er scherp op toe dat de hele stad haaks gebouwd werd, alle straten parallel en gekruist, met echt prachtige huizen: vierkant, met een grote dakoverstek, zodat je in de regen bijna droog over straat kan, en bij hitte ,in de schaduw. Om twee patio´s, zodat iedere kamer daar op uit komt. Je woont om je eigen tuin. Veel hotels hebben die stijl en er gaat altijd rust en voornaamheid van uit(ook als het gebouw zwaar op z´n retour is). De muren aan de straatkant zijn geschilderd in alle denkbare kleuren. Op straat is geen boom te zien, maar het ziet er heel vrolijk uit. De indianen woonden en wonen anders; soms in bamboehutten met een riet dak, soms wat meer geavanceerd in houten of stenen huizen met een zinken dak. Als je vanuit een bus naar binnen gluurt, zie je wat hangmatten,soms schommelstoelen en een t.v.
En dan het klimaat; sinds Costa Rica in de tropen in de regentijd. De allermooiste hotels zijn of gister geschilderd of de eerste schimmelplekken beginnen te komen. Veel muurstucwerk bladdert. Wat s´ochtends een krant is ,is s´avonds een dweil. Ik bewaar mijn boek,(een ouwetje van Doris Lessing)in plastic om het te kunnen uitlezen. We zijn eigenlijk altijd nat, òf van zweet óf van regen. Wat vergt dit kustklimaat ontzettend veel onderhoud van een stad, een land.
En dan het dragen: Indianenvrouwen met hun kind op de rug, soms aan de voorkant al zogend, mestiezenvrouwen met het kind op de arm, verkopers met de hele handel over de schouder en het échte dragen (van bv zakken cement of zo) gebeurt middels een band over het voorhoofd die doorloopt tot onder de vracht. Zo zag ik een man met naast hem een jongetje dat een kleine zak droeg. Op een Maya-site gezeten, bedenk je dat ook al die tonnen steen zijn aangedragen. Ze kenden het wiel wel (er is speelgoed gevonden met wieltjes) maar gebruikten het niet als wij, het was een heilige vorm. Ook kenden ze geen paarden, lama´s of olifanten, en met een jaguar kwam je toen niet ver.
De verwarring.
De landbouwgrondjes in de bergen, ik durf er niet te staan, haast verticaal, tot boven aan toe; mais, mais en nog eens mais. Na de oogst wordt de stengel geknakt en de fik er in gejaagd. "Wij" weten hoe slecht dat alles is(Al Gore heeft zojuist de Nobelprijs gekregen), maar wie weet voor deze mensen wat beters? Er wordt gesproken over een weg door "ons" oerwoud, via Mirador naar Mexico. Dat betekent vernieling van dit grote aaneengesloten gebied, en er is ook oppositie...,maar moeten "zij" natuurgebieden in stand houden terwijl wij op een heel ander niveau leven. In Nicaragua en in Guatemala zagen we een enorme pepsicola-fabriek-ruïne, het zag er niet uit, maar kennelijk is het neerhalen niet de verantwoordelijkheid van Pepsi. Net zo min als alle plastic aan de kant van de weg. Ik denk niet dat hier veel vuilverbranding is en het wordt gewoon ergens gedumpt. Wim en ik vervuilen ook,we zijn niet komen zwemmen en reizen hier per bus.Toch is toerisme een grote bron van inkomsten.
De mensen zijn ontzettend vriendelijk en altijd in voor grapjes. Je leest en hoort over criminaliteit maar wij hebben het tot zover gelukkig niet ontmoet.
Wat te denken van een kerkplein vol met plastic vlaggetjes: "Lang leve de maagd van Merced", of een processie(tje) vooraf gegaan door een man met knallende rotjes, bloemboeketten dragende vrouwen en een plateau met daarop Jezus op een ezeltje. Het doet bijna aan spelen met een pop denken: verkleden, wegdragen en weer verkleden...
De Maya´s en Azteken trokken de harten uit hun slachtoffers (letterlijk) en ik hoor in ieder liedje (en we horen hier wat muziek) een spaanstalige Andre Hazes of Zangeres zonder naam het woord Corazon (hart) herhalen en herhalen..
Het reizen: lange afstanden, 8,10,12 en zelfs 15 uur in langeafstandsbussen. Tickets vooraf kopen, bagage afgeven, instijgen, gereserveerde plek zoeken en dan rijden. Airco aan d.w.z. ijzig koud, t.v. aan d.w.z. een schietfilm direct gevolgd door nog één en nog één en... en dan, doorkneed in de techniek van
het "afmaken" kijk je door het getinte vensterglas naar een heet somber cactus berglandschap.
En om de verwarring compleet te maken: WIM! Die ging op reis om los te zijn van computer, tv, en de hele westerse bubs. Website-onzin!, mail-uit den boze! Hij ging schrijven. Tot en met Paaseiland is dat gelukt, al hielp hij mij met m´n website en foto´s. Daarna heeft hij, als er een t.v. was, steevast gezocht naar voetbal, schreef hij lange stukken op de (mijn) website en rende hij naar internetcafe´s om de reacties te lezen of de bridgecompetitie te volgen. En ikzelf zit soms lang achtereen een zak-yatzee-spelletje te doen.
Het is (alleen nog Mexico-City) tijd!
-
21 Oktober 2007 - 10:33
Annemieke:
Jongens, wat is de tijd snel gegaan!! Alweer bijna tijd om naar huis te gaan, het zal voor jullie wel een dubbel gevoel zijn: willen blijven genieten van de vrijheid, maar ook weer eens willen kijken hoe het in dit bekrompen, rijke Nederland is waar mensen elkaar bellen vanuit de AH om te overleggen welk merk Pindakaas er aangeschaft moet worden....Geniet nog heel erg van de laatste dagen/ week (hoe lang nog eigenlijk??) en goede reis naar huis.
Dikke kus, Annemieke -
21 Oktober 2007 - 14:08
Mirjam:
dag lieverds,
wat is dit half jaar omgevlogen! Afgelopen week met kids en hond een paar dagen in Zandvoort geweest. Net te vroeg om jullie te verwelkomen, maar we komen gewoon een keer richting Amsterdam als jullie weer een beetje geacclimatiseerd zijn.
geniet van jullie laatste dagen; wij hebben ontzettend genoten van het meereizen met jullie!
Welkom thuis!
Mirjam -
21 Oktober 2007 - 18:45
Guus De Jong:
Wim,
Leuk om te lezen hoe jullie reis verlopen is. Ik ben van plan om volgend jaar naar Costa Rica te gaan en jullie verslag gaf me al een aardig idee wat ik daar kan verwachten.
Groeten,
Guus -
22 Oktober 2007 - 15:00
Trudie:
Wat een reis, volgens mij hebben jullie zeker 6 maanden nodig om alles te verwerken, met al jullie foto.s en verhalen, maken jullie de reis thuis nog een keer dubbel genieten. Goede reis terug en tot gauw.
Trudie -
22 Oktober 2007 - 16:21
Hans De Gruil:
Hallo Wil en Wim,
Wij zijn nu 2 weken terug uit India en Bhutan en ik ben nog de armoede van Calcutta aan het verwerken.Wij hebben jullie verhaal ademloos gevolgd, wat een prachtige manier om vast te leggen en later nog van te genieten. Wil, ik herken veel van je laatste mijmeringen.
Het is schitsofreen.Maar de wereld draait onbarmhartig door.Nut je laatste dagen tot ophet bot uit en welkom terug.
Groeten, Marga en Hans
-
22 Oktober 2007 - 18:58
Petra:
Ja,wat een tegenstrijdige gevoelens krijg je als je zo reist. En Wim maakt het je niet gemakkelijker. Na dit gelezen te hebben ben jij mijn heldin. Maar dat was je eigenlijk al.
Geniet nog maar van al het laatste
Tot gauw en groet Petra
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
