Ometepe

Als we met de boot bij Ometepe aankomen is de lucht dreigend. Op de kade liggen grote stapels bananentrossen, die misschien wel naar San Carlos moeten. Bij een ijzeren hek is er weer paspoortcontrole. Ik vraag me af waarom dit nodig is op deze binnenlandse boottocht op een van de tien grootste meren ter wereld, maar ik doe uiteraard glimlachend wat gevraagd wordt. Vervolgens worden we met zestien personen in een busje gestouwd, waarin in Nederland er echt niet meer dan negen kunnen. Alle bagage is op het dak gebonden en gelukkig mat een zeil overdekt, want de regen komt nu met bakken uit de hemel. Tijdens de rit van 2 km over een weg met enorme kuilen en inmiddels snel stromende riviertjes met links en rechts woest waaiende palm- en bananenbladeren maak ik me enige zorgen of de bus niet topzwaar is en straks bij het nemen van zo´n kuil of rivier zal omslaan. Maar alles gaat goed en we bereiken het hostel van Mario Ortiz. De bagage blijft nog even op het dak en we spurten de 10 meter door de stortregen naar een overkapping, waar we vriendelijk worden ontvangen. Van de zes kamers krijgen wij kamer 6, een apart staand fietsenschuurtje, gemeubileerd met 2 persoons bed, tafeltje en ventilator. Op de grond staat een druipbakje voor de slechts op één plaats doorslaande regen. Voor de douche en wc moeten we naar andere hokjes, net als de andere gasten. De eetzaal is een met palmbladeren overdekt afdak, waar een lange tafel staat en waar we die avond met 7 spanjaarden, 2 engelsen en 3 belgen vlees of vis eten, uiteraard gecombineerd met rijst en bruine bonen. Wil en ik zijn uiteraard de oma en opa van het gezelschap dat uit 20- en 30-jarige rugzaktoeristen bestaat. Aan het hoofdeind van de tafel hangt een koeiekop aan een balk, daarachter tegen de muur van onze slaapkamer een kaart van de wereld en één van Nicaragua. In de lengte van de eetzaal hangen de portretten van wereldleiders (Bush,Sarkozy,Blair) en lokale leiders (Chavez, Morales, Castro), maar ook Osama Bin Laden heeft een plek in het gezelschap leeuwen zegt Mario, verwijzend naar de foto van drie leeuwen op hetzelfde bord. Op een ander bord heeft prinses Diana een plaats tussen allerlei dingen die vereerd worden, zoals petroglyfen en beelden door de indianen gemaakt. Jezus geflankeerd door de eveneens diep vereerde Che Guevara en de condor siert de muur van het gebouwtje, waar zich de overige slaapkamers bevinden en waar Wil in één van de schommelstoelen op de veranda eindelijk weer eens spaans zit te studeren. Boven het wastafeltje met reserve-watervat kijkt MonaLisa (uiteraard minzaam glimlachend) toe als je je handen wast na gebruik van het toilet.
Mario is een bevlogen man die aan de hand van kaarten en busdienstregelingen vertelt wat je op het eiland allemaal kunt doen. Hij is 27 jaar getrouwd met zijn vrouw Marchika (net als wij dus dat schept direct een band) en heeft 2 volwassen zonen en een dochtertje van 12, waarvan hij verwacht dat ze eerst miss Nicaragua en later miss World zal worden. Of hij dat zou moeten willen betwijfel ik, zeker als hij later ook nog vertelt dat, 20 jaar geleden, één van de officiele vrouwen van Mick Jagger, Bianca, een beroemde Nicaraguaanse zangeres was. Dat ik dat nou niet wist! Als de politiek ter sprake komt blijkt hij teleurgesteld in Ortega omdat die wel 5000 dollar per maand verdient, parlementsleden 4000, terwijl politieagenten, leraren en artsen het moeten doen met 100 tot 200. Als ik vraag hoe hij zich voelde in 1979, toen Samoza verdreven werd door de coalitie die aangevoerd werd door de Sandinisten, zegt hij dat het goed was dat Samoza die zo ongeveer de helft van het land in priveeigendom bezat, moest vluchten. Hij, toen 20 jaar, was blij en hoopvol en zag in het begin veel goede dingen gebeuren, zoals het terugbrengen van het percentage analfabeten van 50 naar 15 procent en het verdelen van Samoza´s land onder de boeren. Maar toen er een burgeroorlog uitbrak tussen groepen, aan de ene kant gesteund door de VS van Reagan en aan de andere kant door Cuba en Rusland is er een hoop kapot gemaakt, zelfs bij Ortega, Sandinistisch leider van het eerste uur en nu na jaren afwezigheid terug als president. Als we later horen dat Mario´s vader burgemeester is geweest in dit plaatsje, dus ook de helft van het eiland, en Wil een gebaar maakt van zakkenvullen, ontkent hij dat lachend.
En wij geloven hem, omdat het hier anders niet zo´n heerlijk overdadige tropische rotzooi zou zijn, waar wij ons zo in thuis voelen