een dag reizen

Terwijl wij drie uur geleden bij het ontbijt beelden zagen van orkaan Felix die in de buurt van Puerto Cabezas het vasteland van Nicaragua bereikte, realiseerden we ons dat bij jullie straks het 8 uur journaal gaat beginnen en sommigen van jullie aan ons zullen denken. Wij zitten veilig in Leon in een zeer oud koloniaal gebouw, hotel op zijn retour en aan de muren zien we dat het gebouw al veel natuurgeweld heeft doorstaan. Mogelijk zetten we de rugzakken op het bed, want ook hier zullen we over enkele uren wel stortregens meekrijgen van de flanken van Felix.
Gisteren stonden we voor 6 uur op. Daarna douchen en galgemaal (desayuno de horca) en hartelijk afscheid van Mario en Mariksa. Om 7 uur stappen we op de bus die ons voor 32 cordoba naar Moyogalpa brengt, waar we na onze naam, leeftijd en nationaliteit in een schriftje te hebben geschreven het kleine bootje op kunnen. Dat vaart ons in een uurtje voor 30 cordoba naar San Jorge, waar we worden bestormd door taxichauffeurs. Volgens Mario moesten we hier een bus naar Managua kunnen krijgen, maar volgens de taxichauffeurs vertrekken die op dit uur alleen uit Rivas een paar kilometer verderop. Voor 1 dollar per persoon laten we ons naar het busstation van Rivas brengen. Ik geef de chauffeur 37 cordoba (= ca. 2 us $) als hij ons aflevert op een plek waar geen bus te zien is. We moeten aan de andere kant van de markt zijn zegt hij en hij mag daar niet komen. We lopen langs marktstalletjes door de drukte en een geuniformeerde man bij een slagboom bevestigt dat wij goed lopen voor de bussen. 200 meter verder zien we inderdaad bussen staan, worden alweer bestormd door taxichauffeurs die ons vervolgens vriendelijk zeggen dat we de "amarillo" moeten hebben op onze vraag naar de bus naar Managua. Inderdaad is het weer zo´n gele oude amerikaanse schoolbus. Rugzakken achterin via de achterdeur. Voor het vertrek kopen we nog een flesje fris (we delen omdat we ook niet weten hoe lang het duurt voor er ooit een wc bereikbaar is) bij een jongetje dat met drie flesjes de bus in komt (10 cordoba). De reis naar Managua duurt twee uur. Onderweg komen er nog passagiers bij en er staan er zelfs een stuk of tien. Er tussendoor wurmt zich een blinde man met stok (stevige tak), die overal zijn hand ophoudt. Van velen krijgt hij één of twee muntjes, ook van mij een muntje van één en een muntje van een halve cordoba. Hat is niets maar wel een normale gift. De busreis was 80 cordoba. In managua worden we weer bestormd door taxichauffeurs. Er staan er zelfs twee aan mijn rugzak te trekken. Wil moet naar de wc en ik wil hier weg. Eéntje zegt "cinquenta" en ik zeg o.k. Rugzakken in de achterbak. Onderweg stopt hij bij een soort fastfoodrestaurant waar Wil naar het toilet kan. Aangekomen bij het busstation voor de bus naar Leon vraagt de taxichauffeur 50 per persoon en voor je een discussie aan kan gaan over de prijs lopen twee mannen met onze rugzakken weg naar hun collectivo (14 persoons busje) richting Leon. Ik overzie de situatie niet meer en Wil volgt de mannen in verband met de rugzakken. Ik ga morrend akkoord met de prijs en geef hem snel 100 cordoba.
Dan weer twee uur in het kleine busje richting Leon (50 cordoba) en we kopen onderweg via het raam nog twee warme stukken koek (gevaarlijk natuurlijk, maar wel lekker) voor 6 cordoba en nemen in Leon een taxi voor 30 cordoba naar Hotel America. Dat is dus 376,5 cordoba voor een dag vol avontuur (21 US$).
In Hotel America is er geen water, met uitzondering van twee gevulde emmers in de badkamer, waar we het voorlopig mee moeten doen. Buiten valt een stortbui van een kwartier die de straat blank zet. Als we s´avonds na het diner terugkomen functioneert de douche gelukkig omdat Leon zijn deel van de gerantsoeneerde hoeveelheid water krijgt.