Niet alleen de sites maar ook de mensen

In Leon, Nicaragua ontmoeten we Harrie en Marsha een paar dat twee jaar vrijwilligerswerk deed met straatkinderen in Guatemala en nu een "bestaan" probeert op te bouwen met culturele tours vanuit Leon. We besluiten een dag met hem mee te gaan naar buitenwijken van Leon, waar je beter niet lopend heen kunt gaan. We komen in Sustiava, een "autonome" wijk van van oudsher indianen. Het opperhoofd zou de spanjaarden rond 1600, die oud-Leon verlieten, ruimte naast zijn dorp gegeven hebben. Door allerlei gekonkel resulteerde dit daarin dat hij aan de heilige tamarindeboom werd opgehangen. DE oudste kerk waarin de spanjaarden een zon ophingen om de indianen te lokken : "jullie god is in de kerk".
Het Somoza fort- wie er als gevangene inging kwam er niet meer uit- , na martelingen volgde onthoofding. De bak met goot staat er nog. In de lazaretten zien we veel kogelgaatjes in de muur uit de tijd dat er gevochten werd en Somoza verdreven werd door de Sandinisten (1979). Het is een bloedige tijd geweest voor en na de revolutie (Amerika steunde de contras, bang dat Nicaragua een tweede Cuba zou worden. Resultaat van die burgeroorlog: duizenden doden en tot op het bot verarmd land. De dag hiervoor een bezoek aan het museum van de revolutie, waar aan de hand van vele foto´s de geschiedenis die leidde tot de revolutie uit de doeken wordt gedaan aan compañera Guillermina en compañero Guillermo.

Wim beschreef de reis naar Leon, maar iedere reis is anders en gelijk. Leon - Esteli 4 uur met overstap. Vroeg vertrokken met de lokale bus. Bij iedere stop komen vrouwen, meisjes, mannen met schalen koopwaar op het hoofd de bus in, terwijl er nog uit en ingestapt wordt. De bus is een gele amerikaanse schoolbus met veel bankjes en nauwelijks beenruimte. Dan begint het gepasseer: een langs elkaar schuiven van buiken (ook mannen) borsten en billen. Iedereen glimt van het zweet, maar ik merk geen enkele ergernis over de obstructie van de handel. Een kollosale man blijft in de bus, als die weer optrekt en begint met luide stem zijn waren aan te prjijzen: Kauwgom met vitamine, balpennen in 4 kleuren, sleutelhangers met thermometer, reistandenborstels en nekbanden om je telefoon aan op te hangen. Het aanprijzen duurt wel tien minuten en daarna verkoopt hij toch echt wat. De busreis voelt als bootreis op onstuimige zee als het asfalt ophoudt en de chauffeur zijn weg zoekt over keien en langs gaten.

Vanochtend vroeg met de Ticabus(10 uur rijden) internationaal dwz paspoort in de aanslag met kaartjes kopen, bij het instappen en later aan de grens. Stoelen zijn gereserveerd. Luxe, dus de airco staat te koud. WC achterin. De bus heeft nauwelijks stops en je voelt je een soort gevangen in een koelkast. Chauffeur en maat in een afgesloten ruimte. Het is wel confortabel en natuurlijk worden er drie films getoond. Ik heb altijd een dejavu gevoel: de ene knokfilm na de andere. De tv staat niet ontzettend hard en ik kan lezen. Bij een tussenstop vraagt Wim aan mij of ik niet moet roken. Als ik even uitstap zie ik onze rugzakken samen heel alleen op straat liggen. Ik schrik me rot en beveel in onvervalst nederlands dat ze terug moeten in het bagageruim. Dit wordt gedaan. Achteraf realiseer ik me dat het toch wel goed gekomen was; ze geven niets af zonder recu-briefje, maar toch. Je wordt voortdurend gewaarschuwd je bagage niet uit het oog te verliezen.... We naderen de grens en de conducteur komt met een plastic zak de paspoorten ophalen. Daar gaat je betaansbewijs, gedumpt in een zak. Aan de grens allemaal eruit en wachten. Er komen een paar douanemannen die in het halfduister bagageruim zo hier en daar een gemakkelijk te openen ritskoffer pakken en de inhoud betasten. Ze hebben een hekel aan rugzakken was me verteld en jawel: rugzakken worden meteen doorgeschoven. Allemaal de bus weer in, maar niet voordat een grensbeambte de hele stapel paspoorten heeft uitgedeeld. We trekken 100 m op en stoppen voor een touw met rood lapje dat over de weg gespannen is. Af en toe wordt het gevierd en mag er een truck over. Dan gaat het weer omhoog. Als het voor ons neergaat rijden we Honduras binnen. De Panamerican highway is geasfalteerd met aan de kant fabrieken en overal vuil langs de weg, vooral plastic. Bergen op de achtergrond: kleischalige steile heuveltjes met pijnbomen. Af en toe stroomt het water als een waterval van de hoge berm. Het heeft kennelijk veel geregeld. Dan de stad San Pedro Sula, die in 100 jaar gegroeid is van 5000 inwoners naar 1 miljoen (half miljoen in de laatste 7 jaar). We vinden een hotelletje en het is warm. Als Wim s´ochtends om 6 uur wakker wordt is zijn eerste zin: "dat hebben we nog niet gehad, zo´n stoofpot.