El Mirador 4 (de thuiskomst)

Vrijdagochtend 7 uur verlaten we El Mirador voor de terugreis. De omstandigheden zijn hetzelfde en de tocht verloopt redelijk voorspoedig. Zowel lopen als muildierrijden gaat ons steeds beter af. Na de lunch, weer in het verlaten kamp van de chiclero´s heeft Luis zich met de drie lastdieren aangesloten bij de twee andere muildierdrijvers, die we al in El Mirador hadden ontmoet en die met tien dieren op weg zijn naar Tintal. Als we om twee uur bij de rivier aankomen zien we alle muildieren, afgeladen en afgezadeld, rustig blaadjes eten van de bomen. De muildierdrijvers staan tot hun middel in de rivier. Ze proberen één dier, aan een touw gebonden, waaraan de man aan de overkant trekt en dat ook nog vastgebonden is aan een boom, zover te krijgen dat hij het diepe in springt, vier meter zwemt en dan aan de overkant weer omhoog klimt. Dat lukt uiteindelijk en het beest gaat daar weer verder met knabbelen aan de bomen. Wij kijken admloos toe en Wil bevindt zich inmiddels in één van haar favoriete boeken, "de wildernis, de wegen" van de braziliaanse schrijver Rosa en uit het portugees vertaald door de bijlmerse schrijver August Willemsen. Jose, die onze muildieren ook heeft afgezadeld en ook tot zijn middel in het water staat om te helpen, neemt nu de leiding bij de oversteek van de dieren. Het langste touw dat er is wordt over de rivier gespannen en stevig vastgebonden aan twee bomen. Om dit "brugtouw" zit één grote metalen ring. Het muildier wordt met zijn kop aan deze ring gebonden, zodanig dat hij zich langs dit brugtouw kan voortbewegen. Daarbij krijgt hij een lang touw om zijn nek, waarvan het eind naar de overkant wordt gegooid en opgevangen wordt door de mannen die daar staan. Dan wordt het dier met lieve geluidjes het water in gelokt en als dat niet lukt met een paar flinke klappen of schoppen op zijn kont erin gejaagd. Dan beginnen de mannen aan de overkant te trekken en zet het doodsbange dier zich in beweging. Als hij de vaste grond onder zijn voorpoten verliest begint hij in een reflex te zwemmen, wordt door de stroming haaks op het touw getrokken maar wordt door de mannen aan de overkant de goede kant op getrokken. Dan voelt hij weer vaste grond en klautert razendsnel aan land, dwz hij blijft tot zijn knieen in het water staan, waar de towen worden losgemaakt. Het eind van het "trektouw" wordt weer naar deze kant gegooid waar het wordt opgevangen door Luis, die het "trektouw" langs het "brugtouw" naar zich toetrekt en het volgende muildier kan gaan vastbinden, waarna de hele operatie zich herhaalt. De totale voorstelling duurt een uur, waarin Wil en ik elkaar af en toe vol ongeloof aankijken. Als alle muildieren veilig over zijn, moet alle lading nog. Ik loop een paar keer heen en weer met spullen naar de droge plek die het dichtst bij de smalle loopbrug is. Wat zijn die zadels zwaar! Het begin van de loopbrug is slechts te bereiken door tot je middel door het water te gaan. Mijn hele broek is nat, ook mijn portemonnee, maar het papiergeld erin blijft droog. Wil en ik doen de oversteek één keer met wat bagage en zie verder toe hoe de vier mannen alles overbrengen. Als onze dieren zijn opgezadeld vertrekt Jose met ons. We gaan met ons drieen vast richting Tintal. De andere drie zijn nog wel even bezig met het opnieuw pakken van hun dertien muildieren. Wij bereiken Tintal om vijf uur, waar Jose de dieren afzadelt en gaat koken. Het eerste wat de dieren altijd doen als ze afgezadeld zijn is op hun rug over de grond heen en weer rollen, blijkbaar om de jeuk van het zadel of misschien ook wel van de muskieten te verzachten. Daarna gaan ze blaadjes van de bomen knabbelen. Als een kwartier Luis met onze drie lastdieren verschijnt, laat mijn Callijero een lange, luide hinnik van begroeting horen. Het geeft ons koude rillingen zoveel kameraadschap tussen die dieren te ervaren. We hebben een gezellig laatste avondmaal van spagetti in tomaten en chilisaus en koffie. De filmpjes die we kunnen laten zien van de oversteek maken ook de bewakers van Tintal enthousiast. En ze verzachten de pijn van een iers stel, dat met hun gids vanochtend hiervandaan richting Mirador vertrok, maar moest terugkeren omdat ze de rivier niet over konden komen. Om half negen zoeken we voor ons doen laat ons bed op.
De laatste dag verloopt zonder noemenswaardige gebeurtenissen. Ik bedenk dat vooral Jose blij zal zijn om thuis te komen; hij had ons de eerste avond verteld dat zijn zoontje van vijf door de hond van zijn vriend en buurman tien dagen daarvoor in zijn gezicht was gebeten. De hond was meteen doodgemaakt, waarschijnlijk met zo´n machtige klap van zijn machete, waarmee hij voor ons af en toe in het pad hangende takken of op het pad groeiende nieuwe boompjes afkapt. Maar het jongetje moest voor vijf dagen naar het ziekenhuis, twee uur rijden van zijn dorp. Regelmatig heb ik me de afgelopen dagen afgevraagd hoe deze man van 37 zich nu voelde, terwijl hij vijf dagen met ons op pad was en op geen enkele manier met zijn thuisfront kon communiceren. Als we met onze kleine karavaan om half twee uit de jungle komen en rechtsaf slaan voor de laatste vijfhonderd meter, worden we natuurlijk binnen enkele seconden door de dorpelingen opgemerkt. Een klein jongetje komt ons tegemoet gerend.
"Omar" zegt Jose.
"¿Tu Hijo?" (jouw zoontje?)
"Si" en een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht.
Vrolijk pratend loopt het jongetje aan de pink van zijn vader de laatste honderd meter voor ons uit.
Een mooier eind aan deze vijf dagen had ik me niet kunnen wensen.