El Mirador 3

Na het gebruikelijke ontbijt en een bezoek aan de enige wc pot in een gebied zo groot als Friesland, zijn we even na zeven uur alweer onderweg. De omstandigheden zijn hetzelfde als de eerste dag, Wil en ik beginnen met een half uur lopen en bestijgen onze rijdieren als de modder ons teveel wordt. Na anderhalf uur staan we voor een riviertje. Voor ons is er een brug van bij elkaar gebonden boomstammen. We kunnen de brug bereiken door een paar meter door 30 cm hoog water te waden. Voor de muildieren is de brug geen optie. Jose die tot zijn borst door de rivier waadt, trekt de muildieren door het water naar de overkant. De vracht van de muildieren wordt een beetje nat, maar dat mag geen naam hebben. We lunchen op een plek waar vijf maanden per jaar "chiclero`s" verblijven als ze het sap van de chicklet boom verzamelen - vroeger gebruikt voor kauwgom, maar tegenwoordig is daar een synthetische vervanger voor. Onderweg passeren we nog een archeologische site van Maya tempels en gebouwen, nu heuvels bedekt met oerwoud. Ze weten dat het er is, niemand doet er enig archeologisch werk en het draagt de naam " el paraiso " (het paradijs). Na bijna 10 uur komen we aan in El Mirador, waar op een veldje wat muildieren grazen en de bewakers zelfs een gebouwtje van hout hebben, ter grootte van een nederlandse garage. Op een paar plaatsen zijn plastic zeilen tentvormig opgehangen, waaronder gekookt kan worden op houtvuurtjes en geslapen in hangmatten onder muskietennetten. Ook onze tent komt onder een zeil te staan. Hoe nuttig dat is blijkt als kort na onze aankomst een tropische stortbui losbarst. Jose kan rustig doorgaan met koken, terwijl ik in een onderbroek en op sandalen naar het open veldje hol voor een natuurlijke douche van 25 graden. Na het eten weer vroeg de tent in, half zeven. Je kunt wel bij het vuur blijven zitten, maar je wordt toch maar verrot gestoken, in dit geval vooral door "rodedores" een soort kleine zwarte onweersbeestjes, die na hun beet een pieklein bloeddruppeltje op je huid veroorzaken. In de tent ben je tenminste veilig op een paar muskieten na, die naar binnen wisten te glippen en zich pas later in de nacht hinderlijk beginnen te gedragen. De volgende dag tel ik op één hand al 52 insectenbeten. Een schrale troost is dat dit getal behalve het aantal weken op de kalender, ook van de Maya´s ook het aantal kaarten is in het bridgespel en mijn geboortejaar. Maar mijn handen zijn zo opgezwollen dat ik ze niet eens kan sluiten. Maar verder voel ik me best en na het ontbijt gaan we dertig minuten lopen naar La Danta (de tapir), een voor een zeer klein deel blootgelegde tempel, waarvan de top het hoogste punt van de hele omgeving is. We bekijken de trappen, waarop ook enig beeldhouwwerk te zien is en beklimmen uiteraard de top. Weer dat fantastische panorama van uitsluitend groen. Ook Jose die dit toch al meerdere malen gezien heeft is onder de indruk. Hij wijst in de richting waarin zijn dorp moet liggen en dan de andere kant op, waar hier vlakbij op 7 km afstand de mexicaanse grens is, kilometers lang zonder één grenswacht of hek. Vlakbij steekt de tweeling tempel van La Danta, die El Tigre (de tijger) genoemd wordt boven de omgeving uit, althans de heuvel waar hij zich nog grotendeels in bevindt. Op de terugweg naar ons kamp, waar we gaan lunchen, passeren we een tempel met de poetische naam "structuur 34". Daar hebben de archeologen zodanige restauratie (stucadoors en pleisterwerk) verricht, dat het er haast kitscherig uitziet. Maar vermoedelijk geeft het wel een goed beeld van hoe dit enorme complex van tempels en andere gebouwen er tussen 200 voor en 200 na christus uitgezien zou kunnen hebben (maar dan rood geschilderd). Na de lunch vindt de al eerder gememoreerde ontmoeting met Richard Hansen plaats en ik was maar wat blij toen ik de vrouwelijke staatssecretaris van cultuur een hand gaf, dat ik me de vorige middag tenminste gedouched had (op de foto bij het artikel mirador-1 staat zij tussen Richard en de minister, die al in druk gesprek met Wil is). s´middags bezoeken we El Tigre , de grootste ooit door Maya´s gebouwde tempel: 60 meter hoog, met een basis van 18.000 vierkante meter, dus zoiets als drie voetbalvelden. Hij komt echter niet zo hoog als La Danta, omdat hij niet op een heuvel gebouwd is en La Danta wel. Als we op de top staan kijkt Jose weer in de richting van Carmelita. Donkere wolken pakken zich daar samen. Hij zegt dat hij hoopt dat daar niet teveel regen uitvalt, anders krijgen we morgen flinke problemen bij de rivier, die we gisteren ook overstaken.

NB. Het enige diepgaande artikel over El Mirador schijnt gestaan te hebben in de uitgave van National Geography van september 1987. Ik hoop dat mijn zwager Hans die uitgave nog heeft, want die wil ik graag lezen.