El Mirador 2

De eerder beschreven ontmoeting met Dr. Richard Hansen en de Guatamalteekse regeringsdelegatie vond precies midden in onze vijfdaagse expeditie naar El Mirador plaats. Een expeditie die twee en een halve dag eerder begon in Carmelita, een dorp aan de rand van het oerwoud, waar we even na acht uur in de ochtend aankwamen na een autorit die het eerste half uur over een asfaltweg en de volgende twee uur over een onverharde weg voerde, waarbij de gemiddelde snelheid zo´n 30 km per uur bedraagt. Flink door elkaar gerammeld kwamen we aan en kregen eerst het onvermijdelijke ontbijt van roereieren en bruine bonen puree met tortillas voorgezet in een huisje, waar de enige interieurversiering bestond uit door de kinderen op school gemaakte werkjes voor bv moederdag. Ondertussen werden een drietal muildieren, waarvan de moeder een paard en de vader een ezel, opgeladen met ons eten en drinken voor de komende dagen, een koepeltentje voor ons tweeen, hangmatten en muskietennetten voor onze gidsen en nog wat noodzakelijke dingen. Bovendien stonden voor ons twee muildieren opgezadeld, die we voor 50 dollar per persoon extra hadden besteld. Daardoor kwam de totale kostprijs voor de expeditie op 290 dollar ´per persoon, maar Wil wilde de hele reis al een keer paardrijden, dus dat kon nu in één keer meer dan goedgemaakt worden. Bovendien had ik na ons bezoek aan Machu Picchu het boek, Incaland, van Hiram Bingham gekocht, waarin hij zijn tochten door Peru tussen 1910 en 1915 beschrijft. Die tochten gingen ook allemaal met muildierkaravanen, dus voor mij een prima gelegenheid om ook te voelen wat ik al gelezen had. Wil had kaplaarzen meegekregen van het agentschap dat ons de trip had verkocht, hoewel het volgens hen eigenlijk niet nodig was omdat we toch op een muildier zaten. En daarom wilde ik in eerste instantie niet ingaan op het advies van de dorpelingen om een paar kaplaarzen bij hen te huren, omdat er zoveel water en modder zou zijn. Met flinke tegenzin liet ik me uiteindelijk overreden en gelukkig maar, zou achteraf blijken. Kwart over negen zaten we in het zadel, een fles water en onze kleine rugzak aan de zadelknop. De grote rugzakken waren in Flores achtergebleven, met o.a. de paspoorten: "niemand zal je in het oerwoud naar je paspoort vragen" had de man van het agentschap gezegd. Onze gids Jose begon aan de leidsels van mijn muildier te trekken, terwijl hij voorop liep. Om de hals van mijn muildier zat een leidsel van Wils muildier. Zo liep Jose de paar honderd meter op de grens van dorp en oerwoud naar de plek waar het pad begon. Ik had ook nog teugels in mijn handen, maar wist niet wat daarmee te doen. Onder de ogen van enkele dorpelingen probeerde ik een nonchalante wildwest houding aan te nemen, maar ik leek vermoedelijk meer op Don Quichot. Achter ons volgde Luis, gezeten op de eerste van drie achter elkaar gebonden muildieren, waarvan de achterste twee alle bagage vervoerden. Dan linksaf het oerwoud in over een pad van één meter breed, nooit meer dan drie meter rechtuit en dan weer afbuigend naar links of rechts om bomen heen. Bijkomend voordeel is dat je van de zon verder geen last meer hebt. Dus ik zou mijn hoedje af kunnen zetten, maar ik zal het de rest van de dagen blijven dragen als bescherming tegen takken, muskieten en spinnen. Na één minuut heb ik tweemaal moeten duiken voor een laaghangende tak en is mijn knie al bijna geplet tussen een boom en de flank van mijn rijdier. Als ik even niet oplet, omdat ik een goede houding voor mijn benen probeer te vinden in mijn te korte stijgbeugels, zie ik de laaghangende tak met doornen te laat en probeer hem af te weren met arm en schouder. Het gevolg is een gescheurd t-shirt en bloedende schrammen aan schouder, arm en hand. Maar ik leef nog en doe alsof er niets aan de hand is, want we hebben 24 km voor de boeg, waar we, zoals ons verteld is, minstens zes uur over zullen gaan doen.
En dan komt ook nog de modder. Meer dan de helft van het traject staat onder water of ligt onder de modder. Ik zie de laarzen van Jose regelmatig 10 tot 15 cm wegzakken. De hoeven van onze muildieren - de mijne heet Callijera = "hij houdt van lopen" en die van Wil heet Viejo "ouwetje", omdat hij al 17 jaar is - zakken dan wel zo´n 20 to 30 centimeter weg. Het slurpend geluid van zich uit de modder lostrekkende kaplaarzen en hoeven zal ons de hele tocht begeleiden en daar zijn ook vaak onze kaplaarzen bij. We zoeken de betere stukken uit om onze verkrampte lichamen beweging te geven en onze muildieren wat rust. Als de modder weer begint na 10 minuten wil je niet gelijk als een ouwe zak en tut weer op dat beest klimmen, dus je ploetert nog een kwartier door. Wil gaat één keer voorover in de modder en ook blijft één van haar laarzen, 4 maten te groot, een keer steken. Als we drijfnat van het zweet weer in het zadel zitten sleurt Jose ons vervolgens weer een half uur voort, waarbij hij alleen af en toe stopt om zijn volgelopen laarzen leeg te gooien. Zo bereiken we na 7 uur Tintal, een plek waar vier bewakers dertig dagen aaneengesloten doorbrengen voor ze afgelost worden. Met hun aanwezigheid voorkomen ze dat de nabijgelegen en totaal met oerwoud overdekte Mayatempels door plunderaars worden bezocht. Wij hebben nog wel even tijd om de hoogste berg, die dus eigenlijk een tempel is, op te gaan, voordat Jose op een houtvuur ons diner van spagetti klaar heeft. Om ons heen zien we alleen maar groen. In noordelijke richting zien we aan de horizon een kleine verhoging. Dat zou het op 36 km afstand gelegen El Mirador moeten zijn.

NB alle sponsors hartelijk bedankt en ook ieder die gereageerd heeft met leuke woorden. heerlijk.
Sabine, de foto van Hansen en de ministers hebben we bij het vorig artikel gezet.