altijd verder

Pieta vroeg me hoe het was om alsmaar verder te reizen. Antwoord: dubbel. Soms ontmoet je heel aardige mensen met wie het reuze klikt en je weet dat je afscheid van hen neemt en ze nooit meer zal zien. Zo ook met hele mooie plekjes waar je lang zou willen blijven. In het begin van de reis ren je overal op af en neem je foto na foto. Later merk je dat je veel niet meer ziet. Wat je eerst dacht een hut te zijn, zie je na maanden als huis. Ook het wapendragend volk (hotel-, bank-, winkelbewakers, militairen en politie) valt eerst op en je denkt: "jochie" , ze zijn soms erg jong, " als jij je spuit maar goed gebruikt". Na verloop van tijd zie je al dat spul nauwelijks nog. ( hoewel Honduras er wel uitsprong met grote geweren en vinger aan de trekker). Ik heb gevraagd of ik er een foto van mocht maken maar dat werd zeer beslist geweigerd. Eén van de huisregels van het hotel was, naast bv voor zo en zo laat uitchecken, " geen wapens toegestaan". De lange machetes van paaseiland en cahuita zijn hier geevolueerd tot tweesnijdende zwaarden. Prachtig gemaakt dat wel. In Honduras begonnen zie je steeds meer mannen met "lucky luke hoeden", maagdelijk wit, het strootje dan uit luke´s hoofd hangt is weer sigaretje geworden, maar ontbreekt meestal. Hier wordt in vergelijk met Nederland heel weinig gerookt en gedronken. We hebben ze één keer gezien, mannen die gedrieen een liter rum wegwerkten. (wij komen sporadisch in een bar dus dit onderzoek is wel kleinschalig). Ik heb het idee dat toeristen het meeste bier wegwerken. Wat al reizend nooit verveelt zijn de landschappen. Vanuit Copan (de grote mayasite in Honduras) naar Guatemala gereden. Guatemala city links laten liggen. Een groot aantal met krotten compleet volgebouwde heuvels rond een stad in de vlakte liet een deprimerende indruk achter. De reporter van "spoorloos" komt dan in zo´n stad met alleen een naam. Hoe is het mogelijk. De rondweg was file en zwarte roekwolken. Oude amerikaanse schoolbussen braken hun roet over alles en iedereen. Heeft Amerika ze geschonken om onder een bepaalde vervuilingsnorm te komen?
Antigua, beroemd om zijn koloniale gebouwen is een stad waar je enigszins beseft wat een aardbeving inhoudt: facades van ooit grootse kathedralen met daar achter ook ruimtes met brokken pilaar, dak enz. Eén wordt geconserveerd zo dat je een idee hebt hoe het was.
We beleven op de patio van een restaurant een maya zuiverings ceremonie met een pot wierook en één met kruiden, sigaren, cacao, vele kaarsen en alcohol. Een sjamaan (niks veren) reciteert aan één stuk door, een ander legt uit wat er gebeurt. Ook wij werpen kaarsjes in de goede kleuren in het vuur en Wim doet mee met de alcohol-offering. We worden uitgenodigd aan onze voorouders te denken. Ik heb het gevoel dat het niet alleen toeristische "bullshit" is, maar dat er een serieuze ondertoon is. Later is er een indiaanse band met authentieke en zelfgemaakte instrumenten. ( In Guatemala worden nog 28 maya talen gesproken en voor een grote groep mensen is spaans op afstand de tweede taal ).
We ontmoeten Mart, een naar oostenrijk geemigreerde amsterdammer, mat dochter Rosalie en vriend Ferry uit Bos en Lommer. Er wordt nederlands gekletst, politiek (Haider) , Amsterdam, voetbal, armoede enz. Gezellig, ik voel me in kantershof met Mart als Storm (uit Jiskefet), maar minder plat en minder macho. Na Antigua met een busje (9 man) naar het meer van Atitlan. Een kronkelrit door steil, ruw land. We zien kool-, wortelen- en maisveldjes. In verband met een optocht (Guatemala viert dit weekend drie dagen lang de onafhankelijkheid van Spanje) worden we omgeleid. De chauffeur vindt uiteindelijk zijn weg door heel smalle, heel steile straatjes. De vijf israelische jongens in ons busje houden als wij de adem in en één verzucht dat hij zich niet gerealiseerd had in een rollercoaster door centraal amerika te gaan ,na alle doorstane gevaren in drie jaar diensttijd.Het eerste hotel gepakt,spullen neergezet en naar het meer: Atitlan.,een gigantisch kratermeer,met weer nieuwe vulcanen er in.We moeten nog ontbijten(op een reis als deze is de regelmaat in eten het eerste zoek, Wim is weer slank geworden en ik ontdek tot mijn schrik wel veel hangend vel om mijn lijf)vinden we een restaurantje en kijken neer op wat er gebeurt aan het strandje.Bootjes varen af en aan en schoolklassen poedelen in het water,de meisjes decent met t-shirt en sportbroekje. Indiaanse vrouwen met grote bundels op het hoofd zitten en lopen hun fruit of lappen te slijten. We blijven hier lang zitten,genietend van het panorama.Als we ons ertussen begeven zien we dat ook dit strandje de kwalificatie"vuilstort" verdient.Op naar een giromaat struinen we door het stadje.Iedereen is op debeen,kijkend,kopend en verkopend.Mayavrouwen in klederdracht in allerlei kleuren,zijn een en al elegantie als ze met zo´n bepakt hoofd draaien.Op een oude foto zie ik mannen te paard met broeken en jassen ,ook van traditionele streep en borduurstof.We kunnen niet veel kopen vanwege het gewicht,maar ik zou van de bomen het bos ook niet zien.
We vallen voor een happy hour in een café met veel te luide muziek. (maar dat is overal)Eten er ook wat,en zien dan van bovenaf feestoptochten .
Een spandoek, een kind"engeltje", dansmariekes ,gevolgd door wat xylofoon spelende meisjes en dan wel 40 trommelslagers. Horen en zien vergaat je. We zien dit wat aan en haken af.Terug naar het hotel slapen we van 8- tot 8uur.vaag bewust van trommels, auto´s, rotjes en weet ik wat er nog meer geluid kan maken.We lezen sóchtend over een hotel op een uitspringende rots in het meer,waar je alleen te voet of met boot kan komen en besluiten daar heen te gaan.Daar zit ik nu te schrijven.Werkelijk een oase van rust en zorg.Hier is werkelijk aan ieder detail gedacht, alles functioneert en het uitzicht is zo mooi dat je er uren naar kan kijken.Het blauw van het meer verandert steeds, de vulcanen zijn soms wel, soms niet in wolken gehuld en wat je hoort is de wind,het zingen van vogels en soms het geluid van een aanleggend bootje.
Zo is het om steeds verder te reizen: vermoeiend en onverwacht,met soms uitschieters als deze.